دیدی عشقی

نبود در تار و پودش دیدی گفت عاشقه عاشق

نبودش

امشب همه جا حرف از آسمون و مهتابه ، تموم خونه دیدار این خونه

فقط خوابه ، تو که رفتی هوای خونه تب داره ، داره از درو دیوارش غم

عشق تو می باره ، دارم می میرم از بس غصه خوردم ، بیا بر گرد تا ازعشقت

نمردم، همون که فکر نمی کردی نمونده پیشت، دیدی رفت ودل ما رو سوزوندش

حیات خونه دل می گه درخت ها همه خاموشن، به جای کفتر و گنجشک کلاغای

سیاه پوشن ، چراغ خونه خوابیده توی دنیای خاموشی ، دیگه ساعت رو

طاقچه شده کارش فراموشی ، شده کارش فراموشی ، دیگه بارون نمی

باره اگر چه ابر سیاه ، تو که نیستی توی این خونه ، دیگه آشفته

بازاریست ، تموم گل ها خشکیدن مثل خار بیابون ها ، دیگه از

رنگ و رو رفته ، کوچه و خیابون ها ،،، من گفتم و یارم گفت

گفتیم و سفر کردیم،از دشت شقایق ها،با عشق گذرکردیم

گفتم اگه من مردم ، چقدر به من وفاداری، عشقو

به فراموشی ،چند روزه تو می سپاری

گفتم که تو می دونی،سرخاک

تو می میرم ، ولی

تا لحظه مردن

نمی گیرم

دل از

            تو

زندگی صفحه شطرنجی است که در آن لحظه ای همه کیش اند و در آخر همه مات ...

 یاد آن روز که در صفحه شطرنج دلت شاه عشق بودم و با کیش رخت مات شدم .

قربوسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسسست (...)...

صدایی هر روز وجودم را پر از عشق و زندگی می کند و چیزی خاطرم را پر از اطمینان . اطمینان از ماندن

و در احساس کسی بودن وجودم پر است از گل های نو شکفته باغ صمیمیت و هر روز دسته ای زیبا از

این گل ها را می چینم و آن را تقدیم می کنم به باغبان مهربان و پر از عطوفت گلستان زندگی ام . روزی

باغبان به من گفت گل های زیبای باغ را نچین چرا که پژمرده شده و با پژمرده شدن آنها دل من میگیرد .

توصیه اش را گوش کرده و دیگر گل ها را نچیدم ودر عوض چیز بهتری به او هدیه دادم!!

دستش را گرفتم و او را به گلستان آورده و گل ها و باغ را به او سپردم امااین کافی نبود باغ پر از محبت و

سادگی و لبریز از عشق دلم را هم به او دادم چرا که لیاقت او بیشتر از آن گلستان محقر بود.

هر روز نه فقط در چهره گل ها بلکه در وجود خودم هم احساس شادابی دو چندان کردم . احساس

زندگی دوباره احساس اینکه دوباره متولد شده و در کنار باغبانی که وجودش چون سرخی گلها لبریز از

عشق . چشمانش سرشار از محبت و مهربانی و حرفهایش نشان از عاشق بودن .

اما روزی باید می گفت راز نگفته اش را...

دوستت دارم ( ) ....

خدایا!

به من کمک کن،

به من کمک کن تا عشق او را برای همیشه حفظ کنم،

خدایا!

به من کمک کن تا عاشقانه ترین نگاه ها را در چشمانش

بریزم لطیف ترین کلمات را نثار قلب جوانش کنم.

خدایا به من کمک کن تا در معبد عشق او بهترین و

شیرین ترین دعاگر باشم.

خدایا به من کمک کن تا سرود عشق را به هنگام طلوع

 آفتاب هر بامداد بر لبانش جاری سازم ،آواز عشق را در

گوشش سر دهم ،

خدایا ! بگذار او نیز مرا همچون بتی در معبد عشق

بگذارد و پذیرا شود

با تکرار غریبانه ترین جمله می گویم :

دوستت دارم

با کمرنگ ترین جمله می گویم :

عاشقت هستم 

با دوست داشتنی ترین کلمه می گویم :

بیا زندگی کنیم

به کودکی گفتند :عشق چیست؟
گفت : بازی
به نوجوانی گفتند : عشق چیست؟
گفت : رفیق بازی
به جوانی گفتند : عشق چیست؟ گفت
: پول و ثروت
به پیرمردی گفتند : عشق چیست؟
گفت :عمر
به عاشقی گفتند : عشق چیست؟
چیزی نگفت آهی کشید و سخت گریست
به گل گفتم: عشق چیست؟
گفت : از من خوشبو تره
به پروانه گفتم: عشق چیست؟
گفت :از من زیبا تره
به شب گفتم عشق چیست؟
گفت: از من سوزنده تره
به عشق گفتم تو آخر چه هستی ؟؟؟
گفت نگاهی بیش نیستم اگر از شما بپرسندعشق چیست ؟شما چه میگویید؟؟؟

بچه ها شوخی شوخی به گنجشک ها سنگ میزنن ولی گنجشک ها جدی جدی میمیرن .

آدما شوخی شوخی زخم زبون میزنن ولی دلها جدی جدی میشکنن .

تو شوخی شوخی لبخند میزنی ولی من جدی جدی عاشقت میشم ،

نمی خوای شوخی شوخی به این که من جدی جدی عاشقت شدم و دوستت دارم فکر کنی ؟

واژه نامه :

واژه ی سفر را در قاب تنهایی به دیوار اتاق خاطراتم میخ کوب می کنم ، زندگی ام بوی غربت می دهد ، سرزمین خاطره خشک و فرسوده شده است ، لبخندها چه قدر سرد و بی روح است تحمل نگاه بی رمق دوستان چه قدر رنج آور شده است باید رفت ، باید رفت و همه ی تنهایی ها را در آغوش گرفت باید خود را ساخت برای تولد دیگر و زندگی دیگر ...

اگر روزی ...

اگر روزی کسی از من بپرسد که دگر قصدت از این زندگی چیست؟
بدو گویم که چون می ترسم از مرگ مرا راهی به غیر از زندگی نیست،
من آندم چشم بر دنیا گشودم که بار زندگی بر دوش من بود
چو بی دلخواه خویشم آفریدند مرا کی چاره ای جز زیستن بود
من اینجا میهمانی ناشناسم که با نا آشنایانم سخن نیست
بهرکس روی کردم دیدم آوخ! مرا از او خبر او را ز من نیست
حدیثم را کسی نشنید نشنید درونم را کسی نشناخت نشناخت
بر این چنگی که نام زندگی داشت سرودم را کسی ننواخت ننواخت
برونم کی خبر داد از درونم؟که آن خاموش و این آتشفشان بود.
نقابی داشتم بر چهره آرام که در پشتش چه طوفانها نهان بود
همه گفتند عیب از دیده توست جهان را بد چه می بینی که زیباست
ندانم راست است این گفته یا نه؟ولی دانم که عیب از هستی ماست
چه سود از تابش این ماه و خورشید؟که چشمان مرا تابندگی نیست؟
جهان را گر نشاط زندگی هست مرا دیگر نشاط زندگی نیست!

دوستت دارم عزیزم

اگه تا اخر عمر با حسرتام من بشکنم

بازم میگم من عاشقم  علت اصلی خودم

پشت دیوار دلت منم که گریه میکنم

تقصیر تو هیچ وقت نبود عاشق دیوونه منم

تو که تنها نمیموونی من تنهارو دعا کن

توی این سکوت مبهم من بیکس و صدا کن

قول میدم دلم که تنگ شد این دفعه واست بمیرم

تا  شاید خدا بخواد و اونجا دستات و بگیرم

لحظه هارو میشمرم تا که مرگم و ببینم

اخه میگن تو قیامت میتونم تورو ببینم

اگه هر روز بشکنم هیچی دم نمیزنم

تقصیر هیچکسی نشد  باعث اصلی خودمم

من از خدا خواسته بودم  که بمونی کنار من

لیاقتم حتما نبود خدا برس به داد من

دوووووست دارم